2020 Aralık ayının son haftasıydı. Düzenli bir şekilde yaptığımız her şey birden enerji ağırlığıyla dağıldı. Sabahları yazdığımız yazılar, sohbetsizliğe, sonra disipline, sonradan da yazısızlığa dönüştü. Hayatımızda bir şeyler değişti. Ne olduğunu tam anlayamadığımız, anlamak zorunda …
Hiç beklemediğim, kendimi tamamen bıraktığım, huzurla kaldığım anlarda başlar içinde güzellikleri barındıran akışlarım. Endişesiz, rahat, teslimiyette olduğum zamanlarda olur bütün istediklerim. Birer birer, kendi ayaklarıyla kendi zamanlarında girerler hayatıma. Bir de bakarım, daha önce “Yapamam”…
Annem biz çocukken, kardeşimle beni okula yolcu ederken, “Allah zihin açıklığı versin” derdi. O zamanlar çok farkında değildim belki ama şimdi, 50 yaşıma geldiğimde annemin sözlerinin ne kıymetli bir dua olduğunu anlıyorum. Bugünden o güne…
Geçip gidiyor zaman. Neyin eğri neyin doğru olduğuna karar veremeden Elimizde ölçme terazisi, öğrendiğimiz bilgilerimiz kadar. Ya bilmediklerimiz Yargılarımız, gördüklerimiz, kendimize göre yorumladıklarımız kadar. Bugün yastayım. Sevgili Taylan abim vefat etti. Çeşmede yüzerken kalp krizinden…
Zil çaldı. Bizimki kalktı. Her sabahki gibi önce kahvesini yaptı. Sonra balkondaki ısıtıcıyı açtı, havalar soğudu malum. Ben de ayakucuna kıvrıldım. Bilgisayarın ekranından önce Özlem’in sonra da Aylin’in sesi duyuldu Kıvırcığın yazı arkadaşları onlar. “Bugün…
Yaşamın artılarını, eksilere eklediğinizde elinizde ne kalıyor ? Kaç kez yaşamda eksiye düştünüz ? İçinizde neleri ezdi geçirdi de sonra artıya geçtiniz. Hangi konularda asla yapamam dediniz de hayat size zorundasın dedi. Genelde hesaplarımızda gördüğümüz …
Hepimiz mutlu olmak, akıldan kalbe yürümek istiyoruz. İstiyoruz ama istemek yetmiyor; eyleme geçmek, yola çıkmak, adım atmak gerekiyor. Peki bizi akıldan alıp kalbe götürecek, kalpten hayata geçirecek yol nerede? Özlem anlattı bu sabah, çocukken…
Aranızda yapılacaklarını listeyenler varsa buraya gelsin canlarım, anlatacaklarım var. 🙂 Daima liste yapan bir karakterim. Ve bir sürü defterim var. Yukarıdan aşağıya doğru akan minik renkli notlar, hepsi el yazısı. İşleri bitince kaybolan cinsten. Eskiden…
Benim kahvaltı tabağımda maydanoz, roka, dereotu 🙂 Yeşil umudu veriyor. 3 dilim domates. Adı bile güzel 🙂 Kırmızı hareketlenmeyi gösteriyor 🙂 3 ceviz, şekli şemaliyle her sabah aklımı kullanarak umuda yürümemi hatırlıyor. 12…
Bu sabah afiyetle şekersiz Türk Kahvemi içerken aklıma düştü Van Gogh. Dedim; “Ah belki de ona koçluk yapsaydım adamcağız kulağını kesmeyecekti.” Ay, nereden gelir insanın aklına böyle şeyler bilmiyorum ama geliyor işte. Ben artık kendime…
