Kocaman bir evren
Mükemmel bir düzen
Muhteşem bir uyumdur yaşam.
Büyüleyici bir dengedir hayat
Yaşam bir nefes ile başlar. Büyürsün. Öğrenirsin. Köklenirsin. Bilgilenirsin.. Ve son bir nefes ile veda edersin.
Mevlana’nın dediği gibi Hamdım, Piştim, Yandım.
Bu muhteşem düzenin içindeki dengedir toprak, hava, su, ateşin bütünlüğü. Gizem bu bütünlükte ve dengede saklıdır.
Toprak deyince üretkenlik gelir insanın aklına. Ömrü toprakta geçmiştir. Toprağı için canını vermiştir. Toprağı için kavga etmiştir. “Toprak Ana” der.. Ana gibidir toprak. Hep verir. Toprak bağlılığı bir yerlerde kalmayı, simgeler. Verimliliği, ektikçe daha fazlasını almayı gösterir. Toprak bilgeliği, derinliği anlatır. Birilerinden kopmamayı, bir yerlerden çabuk ayrılamamayı hatırlatır. Köklenmeyi, kalmayı, bir yerlerde uzun sure durmayı anlatır. Biriktirmeyi, sabırla beklemeyi anlatır. Bazı insanlara bakınca toprak kokusunu alırım. Durağan, sabırlı, ama kıpırdayamazlar. Hayatlarını değiştiremezler. Yaşamlarına yenilikler sokmakta zorlanırlar. Oturup kalan, kendi potansiyelini fark edemeyenler için hep üzülmüşümdür. Ben bunlarda toprağın ağırlığını görürüm. Halbuki sakinlikleri, zekaları ve yaratıcılıkları ile ne kadar çok yeteneği barındırlar içlerinde.
Toprağı besleyen şey sudur. Su, yaşamın pınarıdır. Su arınmaktır. Temizlenmektir. Su akıştır. Süreçtir. Serinliktir, rahatlatır. Toprak susar. İkisi birbirine koşulsuz muhtaçtır. Toprak başka neye ihtiyaç duyar. Arada bir havalanmaya. Hava nefes almak gibidir, hem toprak için hem insan için. Bir nefes ile gelir, köklenir, son nefes ile gideriz. Hava bir işin ruhudur. Toprağın verimliliğindeki en doğal ihtiyacı Güneş’tir. Güneşi görmeyen toprak ürün vermez ! Tıpkı insan gibi, sevgi görmeyen insan gülmez.
Ruhu olmayan bir iş, insanı mutlu etmez. Nedir peki eksik, Ateş.
Ateş sevgidir. Sıcaklıktır. Ateş yanmaktır. Öfkeden, arzudan, ihtirastan, aşk dan yanmaktır. Ateş, tutku ile bağlanmak, aşk ile kavrulmak, bir şeye heyecan ile sarılmaktır. İnsanın toprağını koruma, kendini koruma mücadelesidir aslında ateş. Savaşın simgesidir. Yaşamda kalma mücadelesidir.
Evrenin varlığı , mevsim başları ateş ile başlar. Doğa ateş enerjisi ile çiçek açar, hayvanlar ateş enerjisi ile ürer, insanlar ateş ile yaratır, savaşır, sevişir. Ateşi toprak takip eder. Toprak ateşe kalmayı durmayı öğretir. Toprak Su ile bütünleşir. Beslenir. Vermeyi, sevmeyi, akmayı gösterir.
Ve bütün bunlar hava ile nefes alır ve bir ruh olur.
Ve bu muhteşem döngü her gün Allah’ a borçlu olduğumuz bir şükürdür.
(27.11.2011 yazımdan)
