Her şeyden ve her durumdan kendine olumsuzluk çıkaran, daima kendini haklı gören ve her duruma eleştirel yaklaşan insanlardan yılmak üzereyim diyebilirim.
Hele hele bir şirketin mensubu olup, ay sonu aksamadan tıkır tıkır maaşını alan, evine güvenle ekmek götürebile, çoluğunu, çocuğunu okutabilen ve de bir çoğuna göre iyi kazanan, ama bir türlü mutlu olmayanlardan daha çok desem.
Hiç mi bakmaz bu insanlar etraflarına, dünya krizde, dolar almış başını gidiyor, etraf binlerce aç insanla dolu, ekmek aslanın ağzında, nedir bu var olana şükür edememe hali?
Hayır anlamıyorum.
Hani varsayalım ki işi, eşi, ne ise sıkıntın onu değiştirdin, sen sanıyor musun ki içinde, kendini memnun eden, seni besleyen şeyi bulmadan aslında sorunların yok olacak.
Sen sanıyor musun ki başka bir şirkette çalışmaya başladığında kendi değerini bulacaksın.
Şu anda yaşadıkların yaşaman gerekenler, sen niye bunu görmezsin ki?
Hislerin nereye gidersen git aynı olacak, değersizlik, sevgisizlik, saygısızlık, hep şikayet ettiğin şeyler
Hiç mi bakmazsın aynaya
Konu değişince sanır mısın ki senin hislerin değişecek?
Bu aslında bir yolculuktur.
Sen ne diye bunu anlamaz, anlamamazlıktan gelirsin?
Herkesi bir sallayasım var bu aralar,
Bir anlatasım var,
Nefes al ve şükür et
Ey insan, al bir bak aynaya
Bir bak kendine,
Sen kendini her halin ile beğenir takdir eder misin?
Yok olana verir misin?
Aç olanı doyurur musun?
Tanımadığına bir selamı hak görür müsün?
Eleştirmeden bir gün, olumsuz düşünmeden bir an yaşayabilir misin?
Hiç kimseyi ayırmadan herkes ile aynı sofra da oturur musun?
Her gün bindiğin taşıtta kaç kişiye gülümsersin?
Ve sen insan,
Bu yaşamın aslında bir yolculuk olduğunu bilmez misin?
